Het begon eigenlijk al toen ik nog kind was. Ik was een energiek en vrolijk typetje, makkelijk in de omgang en zat op veel sporten. Van langebaanschaatsen, tot paardrijden, dansen en zwemmen. Ik was toen al breed geïnteresseerd. Ik hield van tekenen en van schrijven. Ik was muzikaal, creatief, ondernemend. Na mijn VWO heb ik drie studies gedaan, waarvan één afgerond. Niet uit luiheid, maar omdat ik voelde dat het niet paste. Hard werken deed ik namelijk altijd, ik gaf niet snel op. Nu, zoveel jaren later, snap ik het kind van toen.
Toen ik 18 was en mijn VWO diploma op zak had, wist ik eigenlijk niet wat ik wilde studeren. Ik ging maar Pedagogische Wetenschappen studeren aan de RuG, omdat veel klasgenoten ook naar Groningen gingen en dat leek me wel leuk. Na 4 maanden en vele lange nachten studeren, stopte ik ermee. Ik was doodongelukkig, al die wetenschappelijke theorie was niets voor mij. Toen werd het Logopedie aan de Hanzehogeschool Groningen, leuke studie, praktischer en dat paste bij me, maar uiteindelijk toch ook heel medisch en dat paste weer niet. Met de handen in het haar stopte ik weer. Wat nu? Na een jaar werken en binnenstebuiten te zijn gekeerd door een psychologisch bureau, kreeg ik het advies: communicatie, directiesecretaresse of toerisme. ‘Pfff’, dacht ik. ‘Nu weet ik het toch nog steeds niet?’
Ik koos voor HBO communicatie, de beste keus ooit. Helemaal in mijn sas, ik vond alles interessant en ik rond de opleiding af met 3 werkperiodes van een half jaar en een half jaar studeren in Parijs. En toen kwam de crisis. 2012, solliciteren was een onbegonnen klus. Nummertje 330 op de stapel, aju en tot ziens. Ik werkte als marketing assistant, switchte toen naar de hotelwereld, vanuit daar naar relatiemanager, accountmanager en als laatste managementassistent. Wat een reis, ik was moe. Grappig genoeg had ik alle drie de branches meegepakt, toch geen slecht advies geweest?
Na deze reis van branches en verschillende soorten werkgevers, had ik geen idee meer wie ik was en wat ik wilde. Wat ik wel constant voelde was dat ik achterliep, dat ik niets had bereikt, dat alles wat ik deed mislukte en dat ik geen vak had gekozen, ik rommelde maar wat aan. Ik had sterk het gevoel dat ik een specialisme uit het rijtje moest kiezen. Hoe sterk ik ook probeerde, het ene coaching programma na het andere, niets hielp. Nergens ging mijn vuurtje van branden.
Totdat ik de functie van managementassistent kreeg en ik eindelijk begon te aarden. Mijn brede kennis en ervaring kwamen uitstekend van pas. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik niet hoefde te kiezen, ik mocht van alles een beetje doen en daar werd ik heel blij van. Toen ik tijdens de coronatijd thuis moest werken, miste ik het kantoor niet zo. Ik genoot van de rust en hoe productief ik was, ik voelde vrijheid en wilde daar stiekem meer van. 3 jaar eerder had ik VAschool gezien en dat was altijd in mijn hoofd blijven hangen. Ik besloot de stap te wagen en here I am. Dankbaar dat ik naar mijn hart heb geluisterd, maar ook heel dankbaar voor een fijne werkgever die mij aanmoedigt om mijn dromen na te jagen.